Vang Vieng, Laos

Daar gaan we weer, op naar de volgende stad: Vang Vieng. Bryan en Ciska reizen mee tot Vientiane, wij stappen daarna over op een andere bus naar Vang Vieng. 

We staan dus weer op het busstation, waar we vroeg wilde wezen. Vooraf boeken was niet mogelijk, anders raken ze in de war. Ze hadden ons verteld dat er geen sleepingbus zou gaan en we hadden ons helemaal ingesteld op een nacht ellende in een local bus. En daar stond hij dan toch echt te wachten, een sleeping bus, met bedden. Zo gelukkig!! We kochten meteen kaartjes en zochten achterin mooie plekken uit. 5 plekken, voor 4 personen. Dat wordt lekker slapen. Van geluk maken we nog even een mooie foto van ons zelf (zie foto’s), bij het terug kijken van die foto…..wat een smerigheid!!! Je had onze gezichten op dat moment moeten zien. In het donker zag het er echt prima uit! We hebben ons wel echt rot gelachen en daarna niets meer aangeraakt. Heel stil gelegen op onze eigen spullen. De rit naar Vientiane is niet de minste. We worden flink door elkaar geschud en op sommige momenten voelde ik geen bed meer onder mij. Het is maar goed dat we niet naar buiten kunnen kijken. ‘Veilig’ komen we die ochtend om 07:00 uur aan in Vientiane. Sean en ik moeten binnen een uur aan de andere kant van de stad zijn, we redden het op de minuut. Een paar oplettende locals kunnen de bus nog net voor ons stoppen. Hoppah, mee in de local bus die onderweg 10 stops maakt, gewoon omdat het kan. Onderweg plas ik lekker met de locals tussen de struiken en eten we bij tentjes langs de weg. De bus zit prima, local bussen zijn comfortabelere dan de kleine minibusjes voor toeristen, je moet alleen wel veel geduld hebben. Je kan niet alles hebben he. 

Aangekomen in Vang Vieng besluiten we de gierige Nederlander uit te hangen en geen tuktuk te nemen voor 2 euro, maar te gaan lopen. Laatste keer. We worden er niet gezelliger op. Na 20 minuten lopen zijn we er echt klaar mee, het guesthouse kunnen we niet vinden en niemand begrijpt waar we heen moeten, zelfs de app maps.me niet. We houden een tuktuk aan en vragen of hij ons wil brengen, hij kent het guesthouse niet, geen probleem, dan gaan we voor onze tweede keus. De rest van de dag chillen we hem lekker in Vang Vieng, even niets doen en alleen maar eten. 

Vang Vieng stond tot 4 jaar geleden bekend als echt feestdorp, tuben over de rivier en op de route om de 10 meter een bar. Na 27 doden in 1 jaar (gebroken nekken, ruggen, hartstilstanden van te veel drugs) heeft de overheid echter ingegrepen en de meeste bars gesloten. Er zijn in de avond nog wel feestjes, maar het valt heel erg mee. Op de route met de tubes mogen er per dag ook nog maar 2 barren open zijn. Sean en ik zijn hier ook voor onze rust, dus vinden het wel prima :-p Ze proberen zich hier de afgelopen jaren ook steeds meer te richten op de activiteiten in de omgeving. Ook heel terecht, het is hier echt prachtig. Zo ontzettend mooi tussen de bergen. 

Maar goed, nu we er toch zijn willen we het tuben wel proberen, een betere manier om de omgeving te bewonderen is er bijna niet. Heel braaf melden we ons de volgende dag voor het tuben met onze watertjes, omringd door 20 jarige met heel veel bier.

De tocht begint echt super mooi, prachtige bergen naast ons. Dit is echt genieten. Na ongeveer 20 minuten komen we aan bij de eerste bar, toch maar even stoppen voor een klein borreltje. Bij de bar zie ik dat een glas whisky cola 30.000 kip kost en een bucket 40.000 kip. Tjsa, daar is die gierige Nederlander weer, dat worden dus 2 buckets! Sean is het helemaal met mijn keus heen. Dan de rest van de tocht verloopt een beetje wazig, hoelang zijn we bij de eerste en tweede bar blijven plakken? Het is vet koud als we verder gaan en de zon gaat al onder, maar het is nog niet koud genoeg om ons te ontnuchteren. Ik geloof dat er in de bucket een halve fles whisky is gegaan. Na 1 km houden we het voor gezien en nemen we een tuktuk terug. We lopen zwalkend, hikkend en met de slappe lach terug naar ons guesthouse, we gaan voor het eten heel even op bed liggen, om vervolgens om 23:00 uur wakker te worden met een lichte kater en heel veel honger. We vragen ons af wat er allemaal gebeurd is met ons rustige tochtje over de rivier. Gelukkig is Vang Vieng nog een beetje een feeststad en op straat kunnen we nog een paar hamburgers scoren. We zitten tegenover de populairste bar en kijken naar de feestende mensen. Na het eten gaan we terug naar ons guesthouse, van slapen komt alleen heel weinig. De hanen kraaien vanaf 24:00 uur om de 10 minuten naar elkaar. Om 08:00 uur ’s ochtends geven we het op en staan we heel brak op. We besluiten vandaag verder te reizen naar Luang Prabang, uitbrakken in de bus in plaats van doelloos rond te lopen.