Vicotoria Falls, Zimbabwe

Vandaag slechts 63 kilometer van onze camping naar Victoria Falls. We gaan met de eigen auto de grens over en volgens internet is dat niet de aller makkelijkste manier. Het is druk bij de grensovergang. Eerst Botswana uit en dan Zimbabwe in. Er loopt een vreemde man met een pas om zijn nek steeds achter ons aan. Stelt veel vragen en ik heb er geen goed gevoel bij. Als we aankomen bij de overgang van Zimbabwe zegt hij dat we mee moeten komen omdat we met een privé auto de grens over gaan. De kosten USD 400. Sean grijpt de papieren die hij van ons gepakt heeft uit zijn handen en loopt weg. Hij zegt dat we hem verkeerd hebben verstaan en dat het slechts 100 USD kost. Die 100 USD kloppen, maar we willen niets meer met hem te maken hebben. We wachten tot we bij het loket zijn, dit duurt een stuk langer, maar dat nemen we voor lief. Het is hier een grote chaos, aan alle kanten mensen die overal mee moeten helpen. Ze zijn van hier, maar het maakt het er niet overzichtelijker op. In de chaos krijg ik ook nog eens een single entry visum van de beste man inplaats van een multi entry visa. Voor Sean kunnen we het nog wel regelen, maar dan zou hij in zijn eentje de Zambia kant kunnen bekijken van de watervallen. Ik mag niet mee. We zijn op dat iedereen daar echt zat en besluiten gewoon met een single entry visum de grens over te gaan. We zien wel hoe alles loopt als we eenmaal bij Victoria Falls zijn. Voor we naar de camping gaan willen we eerst naar de watervallen toe. We parkeren de auto en betalen de entree voor de watervallen (USD 30 per persoon). Vanaf daar hoor je het water al naar beneden bulderen. Wat een geluid! We hoeven niet ver te lopen voor we het eerste gedeelte al zien. Ik heb nog nooit zoveel water tegelijk naar beneden zien komen. Wat een geweld. Vanaf hier is de wandeling langs de watervallen ongeveer 3,5 kilometer met onderweg 15 uitzichtpunten. Bij de eerste 8 hebben we nog goed zicht. Daarna uit het niets is het ineens donker en gaat het keihard waaien, niet veel later voelen we de eerste druppels. Het is moeilijk te bepalen of de druppels van boven of van de waterval komen. Binnen 1 minuut zijn we helemaal doorweekt. De wind komt vanaf de waterval en slaat ook dat water over ons heen. We lopen nog door tot punt 15, maar zien eigenlijk helemaal niets meer. Overal mist water en onweer. Het is zo erg dat we de slappe lach krijgen. We zien echt geen hand voor ogen. Omdat het niet heel veilig meer is met de onweer lopen we hard door om terug naar de auto te komen. Eenmaal bij de auto aangekomen weten we niet zo goed wat we moeten doen. We zijn zo nat en willen onze auto niet helemaal onder druppen. We wachten ongeveer 45 minuten, maar de regen wil niet stoppen. Het lijkt er ook niet op dat het snel over is. Zeiknat springen we de auto in en gaan richting camping. Hier worden we heel lief ontvangen. Ik heb het in de tussentijd echt heel koud gekregen en kan niet meer stoppen met rillen. We checken snel in en half onderkoeld spring ik onder de douche. We besluiten de stad nog even in te gaan en daar een hapje te eten. De regen stopt de hele dag niet meer. De overkapping van onze tent blijkt ook niet waterdicht en ons matras is inmiddels doorweekt. We bellen de camping op en zij hebben nog 1 aller laatste kamer beschikbaar. Deze boeken we direct. Net voor de receptie dichtgaat betalen we de kamer en hopen we vanavond op een goed nachtrust. Sean past uiteraard niet in het bed, maar we liggen in ieder geval comfortabeler dan de tent en de douche is warm! Heerlijk. In bed probeer ik Sean enthousiast te maken voor de activiteiten die je hier kan doen. Hij vindt het allemaal belachelijk duur en echt niet de moeite waard. Dit is niet het juiste antwoord. Als verassing heb ik in Nederland al een helikopter vlucht geregeld over de Victoria Falls. Het leek mij zo gaaf om in de ochtend hem niets vermoedend de transfer in te laten stappen. Het moet dan morgen echter wel droog zijn. Midden in de nacht stopt het even met regenen, maar als we wakker worden begint ook de regen weer. Om 07:30 uur krijg ik te horen dat de helikopter niet door kan gaan, het is uitgesteld tot de regen stopt. Ik moet het hem nu wel vertellen aangezien we ook niets anders kunnen plannen. We kletsen wat met andere van het hostel en krijgen dan om 09:45 uur het bericht dat we zo zullen worden opgehaald. De regen is eindelijk gestopt! We zijn enthousiast en pakken snel onze spullen. Samen met 2 andere vanaf hier gaan we mee met onze chauffeur. Vanaf het moment dat je de auto uitstapt maken ze een ontzettend slechte film. Je wordt gewogen, moet zwaaien naar de camera, zeggen dat je er heel veel zin in hebt. We lachen en zwaaien als boeren met kiespijn. Lekker ongemakkelijk. Die film kopen we sowieso niet. Dan mogen we eindelijk de helikopter in. Het uitzicht is fantastisch! Zo mooi om te zien hoe alle rivieren samen komen en dan naar beneden storten. De vlucht duurt ongeveer 13 minuten. Heel kort, maar net lang genoeg om alles goed te kunnen bekijken. Daarna ben ik ook misselijk en vind het helemaal prima om weer naar beneden te gaan. Sean is gelukkig heel blij geweest met deze ervaring. Niet helemaal zoals gepland, maar ook echt niet minder leuk. 

Na de vlucht worden we weer netjes afgezet bij onze camping. We proberen nog een extra nacht in de kamer te boeken, maar alles is volgeboekt. Geen kamer meer beschikbaar. Met tegenzin klappen we onze tent open en halen we alle spullen eruit om te drogen. Er hangen nog steeds wolken om ons heen. We gokken op een droge dag en laten vandaag alles buiten hangen. Na een goede lunch gaan we weer naar de watervallen toe. 

De camping is ongeveer 4 kilometer van Victoria Falls, omdat we heel weinig beweging hebben gehad de afgelopen weken besluiten we te gaan lopen. Sean overtuigd mij ervan onze goede loopschoenen aan te doen. Ik twijfel, geloof niet dat ze het water aan kunnen. Toch doe ik ze aan en we gaan op pad. Eerst op de brug kijken en dan het park weer in. 

Bij de entree staat een man nummer 100 houten beelden te verkopen, allemaal prachtig, maar totaal geen variatie. Behalve een slang die daar tussen de beelden staat. Bijna niet van echt te onderscheiden. Prachtig van kleur en het beweegt ritmisch op en neer. Ik wijs Sean de slang aan en wil het aanraken. Op dat moment schiet hij zo weg. Deze slang was heel erg echt. De verkoper zag de slang ook en schiet hem met een katapult zo dood, hij had maar 1 schot nodig. Wij lopen snel door naar punt nummer 1. De watervallen zien we vandaag zoveel beter. We lopen de route opnieuw en vinden het prachtig. Overal verschijnen regenbogen, de een nog mooier dan de ander. In het park is er een gedeelte waar je echt zeiknat wordt van het water dat van de waterval af komt. Je kan er met een kleine omweg omheen. Prima wat mij betreft, ik ben nog steeds bezorgt om de schoenen. Sean steekt een heel pleidooi af dat militairen deze schoenen ook gebruiken en ermee door sloten heen gaan. Alleen van boven kan het een beetje vochtig worden. Ik kijk naar mijn schoenen en denk dat er van boven heel veel water in kan komen. Toch wil ik mij niet laten kennen. Knoop mijn schoenen goed dicht en ga mee. Binnen 1 minuut zijn we weer doorweekt en sompen mijn sokken in mijn schoenen. Dit was het slechtste idee ooit. De waterval zie je niet eens door al het water. Bij een droger stuk kiepen we onze schoenen om en creëren wij onze eigen waterval. Met natte schoenen lopen we de 4 kilometer weer terug naar de camping. Na een heerlijke koude douche bestellen we pizza. In de keuken raken we aan de praat met 2 mannen uit Uganda en een vrouw uit Amerika die samen op reis zijn. Het gesprek begint heel leuk, maar veranderd al snel naar een preek van 2 uur over god. Ze zijn allen streng gelovig (Christenen) en de beste man is priester. We luisteren geduldig en proberen het gesprek soms op een ander onderwerp te brengen, zonder enig succes. Gelukkig begint Sean op een gegeven moment te knikkebollen en hebben we een goed excuus om er tussen uit te knijpen. Onze droge tent in. Morgen vertrekken we weer naar Botswana, richting Chobe.