Third Bridge Camp - Windhoek - Keulen

17 april 2018 - Third Bridge Camp, Botswana

Vannacht was de eerste keer dat we echt bang waren. De zon ging onder en in no time was het pikke donker en hoorden we overal om ons heen Nijlpaarden. Die hebben het absoluut niet op mensen en na onze ervaring van gisteren met de hyena geloof ik ook niet meer dat zij bang van vuur zijn. Nijlpaarden zijn volgens mij bang van helemaal niets. Omdat we te lang zijn blijven hangen bij het volleyballen moeten we nog koken. Om ons heen zijn allemaal bosjes met eerdere sporen van die dieren. Platgelegen gras en sporen richting het water weer. Zij komen hier geregeld langs. Met de zaklamp speuren we om de beurt onze omgeving af. De deur van de auto hebben we open gelaten met als enige plan, als ze komen spring ik er eerst in, klim direct over de stoel en als het sneller moet duwt Sean mij wel door naar de andere kant. Iets beters kunnen we niet verzinnen. De stoelen hebben we weer strategisch tegen de zijkant van de auto aan gezet. Zo kan je niet van achter beslopen worden. We eten snel alles op, zitten nog een minuut of 30 buiten omdat we ons ook eigenlijk niet willen laten kennen, maar zodra we weer heel dichtbij het water horen spetteren en de Nijlpaarden horen spuiten vinden we het goed geweest. Dit kan niet verder dan 10 meter van ons vandaan zijn. Wij bekijken alles wel vanuit onze tent op het dak. Voor 8 uur liggen wij dus alweer op bed. Eenmaal in de tent gaat het buiten helemaal los. We horen van alles en van heel dichtbij (Leeuwen, Hyena’s, Nijlpaarden). Wij komen er tot morgenochtend zeker niet meer uit.

Omdat we vandaag een lange rit voor de boeg hebben, hebben we met de Italianen afgesproken vandaag vroeg te vertrekken. Voor de zon op is gaat onze wekker alweer. In het donker de tent uit. Met de zaklamp speuren we alles af en dan klim ik naar beneden. Het klinkt op dit moment  gelukkig alweer een stuk rustiger. We ontbijten vlot en gaan dan richting de toilethokken met de auto. Op dit tijdstip mag je nog steeds niet over het camping terrein lopen. Daar ontmoeten we de italianen. Zij hebben ook een pittige nacht gehad. Rond 4:30 uur waren er ongeveer 5 nijlpaarden rond de tent gras aan het eten. Matteo wilde beter zicht hebben, maar mocht van Eliza zijn hoofd niet naar buiten steken. Achteraf is hij toch wel blij geweest dat hij niet is gaan kijken. Volgens de overbuurman liepen ze heel dicht langs zijn trap. Ook wil je ze niet boos maken door met een zaklamp op ze te gaan schijnen. Hoe nieuwsgierig je ook bent. Eerder die nacht hadden ze ook al bezoek van hyena’s. Die liepen alles af te struinen en hebben zelfs nog een half brandend stuk boom meegesleept door het kamp. Ook bij ons meerdere sporen, maar we hebben vannacht voor de verandering een keer redelijk ok geslapen (met oordoppen in). Voor we vertrekken nemen we afscheid van onze Duitse vrienden en rijden we dit keer met 2 auto’s richting Maun. De wildernis uit. De weg is weer avontuurlijk. Gaten, water, modder en weer de 2 niet zo stabiele houten bruggen. Als we 30 km per uur kunnen rijden dan is dat hard. Overal om ons heen spotten we nog dieren, met hier en daar weer die hele grote olifanten. Wij rijden achter de Italianen aan en na ongeveer 1,5 uur zien we hen zo rechtdoor op een modderpoel af gaan. Ze zitten direct muurvast. De auto wil niet meer voor of achteruit en is diep weggezakt. Wij rijden er aan de zijkant omheen en samen bekijken we de situatie. Als snel pakken we de spanbanden en bevestigen we die achter bij ons en voorbij hen aan de auto. Toch lukt het ons niet om de auto eruit te krijgen. We hebben duidelijk niet genoeg ervaring. Na 10 minuten prutsen komt daar gelukkig een andere auto aangereden en stapt onze reddende engel de auto uit. Een flinke Zuid Afrikaanse dame die verstand heeft van rijden op dit soort wegen met een 4x4. Als ze mij verteld had dat ze Olympisch kogelstoter was, dan had ik haar direct gelooft.

Ze ziet meteen dat we de spanbanden verkeerd bevestigd hebben en de auto’s niet in de goede stand staan. Ze neemt de touwtjes in handen. Verplaatst onze auto. Gaat dan in die van de Italianen zitten en weet de auto zonder hulp met een stuk of 10 x heen en weer crossen zo uit de modder te bevrijden. Ze is daarna zo goed ons nog een duidelijke uitleg over alles te geven. Waar was ze 5 dagen geleden en mag zij alsjeblieft met ons mee?

Met een half uur vertraging kunnen we daarna weer vertrekken. Sean en ik dit keer voorop. Na ongeveer 2,5 uur zijn we bij de gate van het National Park. We schrijven ons uit en kunnen dan weer verder. We hadden verwacht dat de weg vanaf hier een stuk beter zou zijn, maar niets is minder waar. Het is een grote gaten kaas. Als we 30 rijden, dan is dat echt snel. 3 uur lang worden we door elkaar geslingerd. Dit vreet energie. We zijn dan ook ontzettend blij als we de asfalt weg voor ons zien. Vanaf hier is het nog maar een uur naar Maun toe. In de afgelopen dagen hebben we samen al besloten onze nacht in Maun te skippen en door te rijden naar Ghanzi. Op deze manier hebben we een laatste nacht in Windhoek wat toch iets meer zekerheid geeft. In Maun nemen we afscheid van onze vrienden en om ongeveer 3 uur komen we aan op de camping, Dqae Care San Lodge. We zijn de enige gasten van die dag en mogen zelf een plek uitkiezen. Verder is er hier echt helemaal niets te beleven. Een goed moment om al onze spullen alvast uit te zoeken. We halen de hele auto leeg en sorteren alles. Ik was voor de laatste keer onze broeken (schoon het vliegtuig in) en voor het donker is hebben we zelfs al gedoucht en gekookt. We maken een mooi kampvuur en voelen ons veilig. Geen roofdieren in dit gebied. Toch ook wel weer even heel fijn. Als ons kampvuur uit gaat is het voor ons tijd om naar bed te gaan.

Sean heeft haast om naar Windhoek te komen. We hebben geen reservering, maar hopen op een vooropgezette tent met echte bedden. Onze eigen krappe tent zijn we inmiddels wel zat. Voor 7 uur zitten we alweer in de auto en scheuren we over de asfalt weg richting Windhoek. Na 2 uur is de grensovergang, waar we in maar liefst 20 minuten weer mogen vertrekken. Dit ging heel vlot.

Onderweg stoppen we alleen nog even voor een korte lunch. De resten van onze heerlijke pasta van gisteravond. Om 13 uur komen we dan alweer aan in Windhoek en rijden we naar Urban Camp. Ze hebben plek voor ons, maar alleen op de camping. Geen comfortabel bed. Omdat de sfeer en faciliteiten hier heel goed zijn besluiten we wel te blijven. Bij een annulering of no show zullen wij de eerst beschikbare tent krijgen. Kleine kans, maar hij is er. We hangen de rest van de dag lekker in de hangmat en werken alle berichten van de afgelopen dagen af. Onze moeders vonden het heel fijn weer even een teken van leven te krijgen.

Om de laatste avond goed te vieren gaan we vanavond eten bij het nummer 1 restaurant van Windhoek: Joe’s Beerhouse. De tenten zijn nog steeds niet beschikbaar, maar we houden goede hoop. De taxi haalt ons om 19 uur op. Het is maar 10 minuten lopen, maar in dit gebied volgens de mensen hier niet veilig als het donker is. We nemen het zekere voor het onzekere maar. Het restaurant is leuk en het eten lekker. De rode wijn…kan beter, maar gaat uiteraard wel gewoon op. Na een heerlijke maaltijd komt de taxi ons weer ophalen, terug naar de campsite. Daar krijgen we te horen dat er toch geen tenten beschikbaar zijn gekomen. Dat wordt toch nog een nacht in onze eigen tent. Heel erg balen, maar niets aan te doen. Om de nacht moed in te drinken bestellen we nog wat bij de bar. We raken in gesprek met een groep Zuid Afrikanen en gaan na een gezellige avond met een borreltje teveel op slapen. Deze nacht doen we echt geen oog dicht. Teveel geluid, Sean en ik liggen elkaar enorm in de weg en voor we het weten is het alweer ochtend. We blijven nog een tijdje liggen voor we eruit gaan. Brak van alles gaan we bij het restaurant van de campsite uitgebreid ontbijten. Daarna worden netjes de tassen gepakt, drinken we 2 bakken koffie en gaan we opzoek naar een supermarkt om de laatste dingen in te slaan. Onderweg scoren we ook nog 2 flinke pizza’s voor in het vliegtuig. Je hebt slecht vliegtuig eten en dan heb je een overtreffende trap bizar slecht vliegtuigeten van Eurowings. De auto leveren we netjes weer in bij de verhuurmaatschappij. Niet geheel in dezelfde staat, maar goed genoeg voor hen (dak lekt, handrem doet het niet meer, barst in voorruit, voorste spatbord is eraf, de achterste half en de accu zit los).

We krijgen een transfer naar de luchthaven en zijn dan 4,5 uur van te voren aanwezig. De vlucht blijkt niet om 17:40 maar 18:40 te vertrekken. Verwarring van Eurowings met de lokale tijd hier. Sinds dit jaar heeft Namibië de zomertijd afgeschaft. Deze extra tijd blijken ze achteraf echt heel hard nodig te hebben. We staan meer dan 1,5 uur in de rij voor de check in, daarna een uur bij de douane en voor de vlucht vertrekt controleren ze alle tassen nog een keer voor we het vliegtuig in mogen. Ondertussen proberen alle douaniers ons voor de gek te houden dat pizza niet mee mag. Hij ziet er ook verdomde lekker uit. De vlucht vertrekt gelukkig redelijk op tijd en voor we het weten zijn we alweer in het prachtige Keulen. Terug van een hele bijzondere reis.

Foto’s

1 Reactie

  1. Mient en Joss:
    17 april 2018
    Nou...als je het over Keulen hebt... dan is dit zeker het laatste verhaal van deze reis. ..😦😦 maar stiekem ook wel weer n beetje blij dat jullie weer met alle armen en benen eraan thuis zijn....💋💋