Sesriem & Sossusvlei

We worden wakker en het is fris buiten. In de avond koelt het flink af in Namibië. Nog steeds niets te vergelijken met Nederland, maar we trekken wel een lange broek en trui aan. Omdat het mini restaurant van de campsite nog niet open is, maken we zelf een heerlijk ontbijt. Gisteren immers genoeg gekocht. Yoghurt, haver, fruit en noten. Het is bijna net als thuis. Sean heeft zelfs eigen koffiebonen en een molen mee. Om die ultieme geniet momenten mee te creëren. Hij ziet zichzelf al helemaal zitten in de national parcs uitkijkend op…iets moois (nog steeds geen idee wat we kunnen verwachten). Na alles te hebben ingepakt vertrekken we uiteindelijk om 07:45 uur. Vol goede moed draaien we zo de verkeerde kant van de weg op. Per ongeluk rijden we een meter of 20 tegen het verkeer in aan de rechter kant van de weg. Ik schreeuw drie keer links, meer krijg ik er van de schrik niet uit. We  beseffen ons gelukkig  op tijd dat we heel snel aan de andere kant moeten gaan rijden. Het is nog vrij rustig in de stad en met een kwartier rijden we op de weg naar het zuiden toe. Richting Sesriem. De eerste 80 kilometer zijn nog op asfalt en zelf gebruik ik deze tijd om te oefenen met rijden. Veilig buiten de stad en op een goede rustige weg. Na die 80 kilometer slaan we af en rijden een zandweg op. De omgeving is nu al werkelijk prachtig. Hoge bergen, uitgestrekt landschap, uren lang komen we geen dorp of huis tegen. Op de vlaktes zien we gazellen in de schaduw rusten. Weer een stuk verder een groep bavianen met hun prachtige rode billen. We zagen ze net iets te laat en moesten dus volop op de rem staan en in zijn achteruit. We pakken meteen onze camera en verrekijker erbij. Het is maar goed dat Sean rijdt, want ik had hier uren kunnen staan kijken. Om ongeveer 13:00 uur komen we aan in Sesriem. We staan op een camping net binnen de muren van het National Park. Dit geeft ons morgenochtend een uur voorsprong om de zonsopgang te bekijken. 

De campingplek die we toegewezen krijgen is echt top. Om een grote boom heen met veel schaduw en prachtig uitzicht over de woestijn. Omdat we graag nog iets willen doen lunchen we snel en gaan dan meteen weer op pad. Op 5 minuten rijden ligt de Sesriem canyon. De weg erheen is hobbelig, maar dan ook echt heel hobbelig. We stuiteren de hele auto door en krijgen geen moment rust. Uit wanhoop besluit Sean een stuk harder te gaan rijden en dat werkt. We zoeven over de hobbels heen en komen wederom goed aan. Met iedere een liter water in de rugzak beginnen we aan onze tocht en het is warm zo midden op de dag. Door de canyon waait gelukkig een windje, maar ons water gaat er snel doorheen. We lopen een half uur en besluiten dan om te keren. De Canyon is heel mooi, maar na een kort stuk ken je de rest ook. Terug op de camping ontdekken we het zwembad. We twijfelen over de schoonheid hiervan, maar besluiten er toch voor te gaan. Het is zo warm en dit zwembad een welkome verkoeling. Eigenlijk te bizar voor woorden, we liggen gewoon in een zwembad, midden in de prachtige woestijn. Na onze duik drinken we een koud biertje voor de auto en genieten van het uitzicht. Er loopt rustig een gazelle voorbij en wij voelen ons zulke gelukkige mensen. 

We horen van anderen dat er op 5 kilometer afstand een duin is waar je goed de zonsondergang kan zien. Die kans laten wij natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. We pakken de auto en rijden richting de duin. Op het laatst pakken we nog snel een zaklamp mee. Geen idee hoe snel het donker kan worden. De duin lijkt mee te vallen in hoogte en we beginnen aan de klim. We beseffen ons al snel dat we ons vergist hebben. Dit is absoluut geen makkelijke klim. We zweten ons kapot, onze spieren beginnen we te voelen. Tijd om veel te rusten is er niet. Je zou na 30 minuten klimmen de zonsondergang toch nog missen. Net op tijd komen we op de top aan. Het uitzicht is zo bijzonder, de moeite meer dan waard. Overal waar je kijkt is het mooi, leeg en eindeloos. De tocht naar beneden gaat uiteraard een stuk sneller. Net voor het helemaal donker is komen we weer aan bij de auto en rijden we naar de camping. Ik ga koken en Sean zet de tent op. Vanavond eten we pasta. We zullen de aankomende weken waarschijnlijk veel zelf koken. Vlees is hier namelijk gemakkelijker aan te komen dan groeten. Vegetarische gerechten in de restaurant zijn daardoor heel beperkt. 

Om 4:45 uur gaat de wekker. Nauwelijks geslapen op het harde krappe bed, maar wederom een heerlijk ontbijt. We klappen de tent op het dak in en gaan dan op tijd naar de gate toe. We staan als 4e auto in de rij. Om stipt 6 uur zullen de deuren open gaan. Ik pak nog snel wat dingen uit de achterbak en zie dan de auto voor ons wegrijden. Shit, ze zijn eerder open en iedereen achter ons toetert al. Ik spring over de kisten heen de auto weer uit, blijf hangen met mijn voet, gooi de laadbak daarna dicht en stap zo snel mogelijk de auto weer in. Met veel teveel spullen op schoot zit ik de rest van de rit voorin. Het is ongeveer 50 kilometer rijden naar Dune 45 waar wij de zonsopkomst willen kijken. Het is een goede asfalt weg, waar je officieel 60 kilometer per uur mag rijden. Iedereen rijdt echter minimaal 100 kilometer per uur. Als je langzamer rijdt dan kan je de zonsopkomst niet halen. Een half uur voor de zonsopkomst komen we aan bij de duin. We beginnen aan onze klim naar boven, racen naar boven en halen onderweg de 20 mensen die voor ons liepen in. Na een half uur komen we hijgend als eerste boven aan. De duin is nog helemaal voor onszelf. Ik kan met woorden of foto’s niet uitleggen hoe prachtig het hier is. Dit is nu al het mooiste dat ik ooit gezien heb. Wij zijn hier zo klein en nietig.  Kilometers ver kijken we om ons heen, met niets anders dan prachtige natuur. De zon komt dan op, de lucht met prachtige roze paarse kleuren. De duinen nog mooier oranje, een kant belicht en de andere nog in de schaduw. Ik snap waarom dit een van de 7 wereldwonderen is.  We nemen goed de tijd om van het uitzicht te genieten en gaan dan als een van de laatste weer naar beneden. Op naar de Sossusvlei en Dead vlei. Het eerste gedeelte nog over de geasfalteerde weg, het laatste over een zandweg waar je alleen met een 4x4 mag rijden. Dit wordt de eerste keer dat wij de 4x4 gaan gebruiken. We lezen de beschrijving goed en gaan dan op pad. Onderweg zien we een auto vast zitten in het zand. Dit is heel spannend. Sean rijdt ontzettend goed en we halen het tot het parkeerterrein. Omdat we alles mee hebben in de auto maken we voor ons zelf eerst een tweede ontbijt. We hebben weer geen idee wat we hier kunnen verwachten. Al snel zien we een aantal mensen naar een hele hoge duin lopen. Dit blijkt big daddy te zijn. De hoogste duin van de Sossusvlei. Ik had niet meer gerekend op nog een klim en moet even omschakelen na onze klim van nog geen 2 uur geleden. Uiteraard gaan we er wel voor. Dit willen we niet missen. Na 45 minuten klimmen komen we boven aan de top. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. Wat is dit mooi! Vanaf big daddy heb je ook uitzicht op Dead Vlei. Een grote witte vlakte met dode bomen. Die je vanaf hier overigens nog niet goed kan onderscheiden. We genieten van het uitzicht en nemen daarna een short cut naar beneden. Recht omlaag, hard de duin afrennen. De duin is heel hoog en we hebben het gevoel dat er geen eind aan komt. Onze sokken komen zo vol zand te zitten dat we ook deze uit moeten doen. Op blote voeten, zo blij als kinderen komen we eindelijk beneden aan. Direct bij Dead Vlei. Dead Vlei is heel groot en we lopen van de ene kant met ongeveer 20 minuten naar de andere kant. Om ons heen nog steeds die gigantische oranje duinen. Helemaal overweldigd door al het moois zitten we net voor het middaguur weer in de auto. Vanmiddag gaan we chillen op de camping. Lekker zwemmen in het niet zo schone bad, hangen in de hangmat met mooi uitzicht. Nagenieten van een prachtige dag. Overigens nog steeds geen schorpioen of slang gezien.