Salento, Colombia

Wij zijn vandaag weer vroeg wakker en dat komt goed uit. Alle tijd om onze spullen te pakken, snel te sporten en dan om 8 uur klaar te zitten voor het ontbijt. We hadden alle tijd en toch krijgen we het voor elkaar te laat te vertrekken. Wij wilde perse in het hostel ontbijten omdat dit inclusief was. Hier hebben we meteen spijt van. Niet alleen wij, maar ook onze taxi is te laat. Het verkeer rond dit tijdstip is druk en we staan een paar keer vast in de file. Ongeveer een uur voor vertrek komen we aan bij de luchthaven waar we door onze vriendelijke taxi chauffeur bij de internationale vertrekhal worden afgezet in plaats van de nationale vertrekhal. Met onze tassen rennen we naar de andere kant, worden hier de verkeerde kant op gestuurd door de vrouw van de informatiedesk en rennen dan weer heel hard terug. Er is gelukkig een aparte balie voor laatkomers, we checken in, moeten bij betalen omdat de instapkaarten niet zijn uitgeprint, we vloeken naar elkaar en krijgen dan de slappe lach. Met onze instapkaarten rennen we naar de gate waar we nog net tijd een kop koffie to go kunnen meenemen. Wederom beloven we elkaar de volgende keer meer tijd te nemen. Ik ben benieuwd of dat ons ooit gaat lukken. 

De vlucht van Bogota naar Pereira gaat heel snel, we zitten ver van elkaar verwijderd, maar ik heb goed zicht op Sean’s prachtige achterhoofd. Ik probeer een paar keer naar hem te seinen of hij de persoon naast hem wil vragen te ruilen, maar hij negeert mij goed. Ik zet mijn muziek maar aan en kijk naar het mooie landschap waar wij overvliegen. Op sommige stukken zijn de bergen zo hoog dat we ze bijna lijken aan te raken, in combinatie met de turbulentie is het toch best nog een spannende vlucht. 

De luchthaven van Pereira is heel klein, een ruimte en dan meteen een deur naar buiten waar we aansluiten voor de rij van de taxi’s. Het plan is om een taxi naar het busstation te nemen en dan met de bus naar Salento te reizen. In de rij zien we echter een ander Nederlands stel staan die ook die kant op gaan. Al snel is er besloten rechtstreeks per taxi te gaan. Heel erg fijn om al vroeg op bestemming aan te komen. 

We verblijven ongeveer 15 minuten lopen van het dorpscentrum op een eco farm. Echt een fantastische keuze. Prachtige omgeving tussen de bergen en een hele chille sfeer. Wij hebben er hier voor gekozen om te slapen in een luxe tent. Deze hebben namelijk het beste uitzicht. Het idee om wakker te worden (in een heerlijk bed), je tent open te doen en dan uit te kijken over een vallei sprak ons enorm aan en is in het echt gelukkig nog leuker dan op de foto’s. Glamping 2.0. 

We lopen even rond en gaan dan richting het dorp om te lunchen voor we alle twee weer hangry as hell worden. Per toeval lopen we tegen Biologisch vegetarisch restaurant aan (genaamd: vegetarian restaurant), dit maakt mij heel gelukkig. Het dorp zelf is ontzettend idyllisch en we voelen een heerlijke rust over ons heen komen. De vakantie is nu echt begonnen. In de supermarkt halen we wat te snacken en een paar biertjes en gaan terug naar onze tent. Vandaag doen we het rustig aan en genieten van de zon in onze meegebrachte hangmat. Uit verveling probeer ik voor mijn collega Mandy een mooie voeten foto te maken, ik ben lekker bezig en probeer creatief te zijn met een bier blikje tussen mijn voeten. Geconcentreerd maak ik de foto, denk niet meer aan het blikje en kieper hem per ongeluk helemaal leeg in de hangmat. Ik zit letterlijk in een bad met bier. Van schrik spring ik uit de hangmat, blijft deze hangen aan mijn voet is nu ook mijn shirt nat en druipt het bier mijn schoenen in. Sean komt niet meer bij van het lachen. De rest van de dag kom ik goed door met schoonmaken. 

’s Avonds gaan we het dorp weer in om een hapje te eten, maar we blijven niet lang hangen. Bij het hostel wordt er namelijk iedere avond een mooi kampvuur gebouwd waar iedereen bij elkaar komt. Het is echt een ontzettend gezellige plek en het mooiste van alles, de muggen laten mij hier met rust. Waar ik in Azië en Europa een magneet voor muggen ben, zitten ze hier bij Sean. TOP! Hij weet niet wat hem overkomt en klaagt lekker over de jeuk. Ik geniet er stilletjes van. 

Het ontbijt begint hier al om 7 uur, wat perfect uitkomt met onze jetleg. We stappen stipt om 7 uur binnen en krijgen een heerlijk ontbijt voorgeschoteld. Wij zijn niet de enige vroege vogels hier. Al snel zitten we met een gezellige groep van 7 personen aan tafel. Wij gaan vandaag allemaal een tocht doen in Valle del Cocora en besluiten samen van start te gaan. Vanaf het dorp worden we per jeep afgezet bij het begin van de vallei. De meeste mensen gaan rechtsom, wij hebben echter een tip van een Colombiaan gekregen die ons echt aanraadde linksom te gaan en wie weet het beter dan de Colombianen zelf. Bij de tocht linksom begin je met het mooiste gedeelte: de hoogste palmbomen ter wereld en prachtig uitzicht. Omdat iedereen rechtsom gaat zijn we hier zonder andere mensen. Het is ontzettend mooi, de palmbomen zijn bizar hoog en het uitzicht is ongekend mooi. In de ochtend is het licht ook nog eens het mooiste voor de foto’s waar de fotograaf van de groep heel blij mee is. We wandelen rustig door en genieten van de mooie omgeving. Onderweg stoppen we veel en komen nog vrij fit om het hoogste punt aan waar een boerderij zich heeft gevestigd. Ze verkopen hier koffie en hebben een mooie ruimte waar wij kunnen lunchen. Tijdens de lunch zien we mensen helemaal uitgeput bovenkomen. Dit zijn degene die voor rechtsom hebben gekozen. De klim van die kant omhoog is heel pittig en wij zijn heel content met onze beslissing. Met  volle energie beginnen wij aan onze toch naar beneden richting het bos. Wederom hele mooie stukken. We zijn alleen net iets te gezellig aan het kletsen en beseffen na een tijd dat we de afslag richting de kolibries hebben gemist. Shit, wat nu. Omdat we dit toch echt niet willen missen besluiten we terug te gaan, omhoog dus! 30 minuten bikkelen, maar echt de moeite waard. In dit gedeelte van het bos leven de meeste soorten kolibries (ter wereld?). Ze komen ook dichtbij en lijken niet heel bang van mensen. Bizar om van zo dichtbij te zien hoe snel ze met hun vleugels slaan, hun veren lijken te glimmen en produceren een serieuze windvlaag met hun vleugels. Ik ben oprecht onder de indruk van deze vogel. Na 200 mislukte pogingen om ze goed op de foto te krijgen gaan we weer op pad, het bos in. De meeste doen ongeveer 5 uur over deze hike. Wij zijn maar liefst 7 uur onderweg geweest, maar hebben wel van alles genoten. Hangend achterop een jeep gaan we terug naar het dorp (in een jeep voor 8 personen passen er makkelijk 14 in/op). 

Bij de supermarkt halen we wat biertjes en gaan met een deel van de groep voor onze tent naar de zonsondergang kijken. 

Op onze laatste dag in Salento wil Sean graag per mountainbike langs een koffie plantage en waterval. Nu ben ik redelijke goed in sport, maar Mountainbiken is er niet een van. Na wat overleg ben ik er echter toch van overtuigd dat dit de beste manier is om alles snel te zien. Onze Canadese en Amerikaanse vrienden van gisteren gaan gezellig mee. We hebben een slechte onderhandel sessie met de dame van de fietsen en gaan dan op pad. De eerste 10 minuten zijn top en de hoogte verschillen zijn klein. De weg daarna richting de koffieplantage is een vrij steile afdaling. 30 minuten denderen we naar beneden en ik hou angstig mijn rem ingedrukt. Gelukkig zijn de 2 Amerikanen nog grotere watjes dan ik en val ik niet op in de groep. Sean en Reid scheuren hard naar beneden en wachten bij ieder mooi uitzichtpunt op ons. Met trillende armen van de inspanning komen we beneden aan. De tour en de regen starten daarna snel. We hadden totaal geen rekening gehouden met regen en al snel beginnen we nat en koud te aan te voelen. De tour gaat gewoon door en we krijgen een mooie natte rondleiding over de plantages van Finca El Ocasa. Ze maken er hier een hele beleving van en uiteindelijk staan we zelfs bonen te plukken in het veld. Aan het einde van de tour zitten we met z’n allen onze handen te warmen aan een lekker bakje koffie. Ik ben moe en besluit het ook een keer te proberen en dit is serieus het eerste kopje koffie dat ik niet direct wilde uitspugen. Dat moet dus goede koffie zijn geweest. Sean is zo blij dat hij meteen een pak koffie bij hen koopt (zijn relationship goal nummer 3: samen koffie drinken).  Na de tour regent het nog steeds. We besluiten er gewoon voor te gaan. In de regen de berg weer op. Wat een ellende was dat! Meer dan een uur klauteren we omhoog. Sommige stukken op de fiets en heel veel stukken naast de fiets, maar we hebben het gehaald. Omdat de tijd voorbij is gevlogen en het zulk slecht weer is besluiten we de waterval te laten voor wat het is. We gaan terug naar het hostel voor een warme douche. Het weer klaart daarna op en we genieten daarna nog even van een mooie zonsondergang voor onze tent. Stiekem is het toch wel fijn om zo actief bezig te zijn geweest vandaag.