Van Manila naar Lake Toba, Sumatra

We beginnen vandaag goed, bij het inchecken voor de vlucht van Surigao naar Manila krijgen we te horen dat we maar slechts 10 kg per persoon ruimbagage mogen inchecken, daar het een klein propellervliegtuig is. Echt belachelijk omdat we voor deze vluchten de hoofdprijs hebben betaald. Voor de 12 extra kilo’s die we hebben vragen ze 50 euro. We gaan de rij uit en besluiten daarna dat ze van ons geen cent gaan krijgen. We trekken zoveel mogelijk kleren aan, doen zoveel mogelijk zware dingen in onze tas en knopen er daarnaast nog van alles aan vast. Met 40 graden sta ik voldaan met een korte spijkerbroek, daarover heen een lange broek, sokken, schoenen, een dikke trui en sjaal weer voor de incheck balie en twee tassen die samen precies op 20 kg uitkomen. Deze overwinning voelt goed :-) 

Vanavond slapen we dus weer een nachtje in Manila, een stad die we het liefste zouden vermijden. De stad vinden we veel te druk. Ook is hier zoveel armoede, dat ik mij schuldig voel de luxe te hebben om te kunnen reizen. Het verschil van arm en rijk vind ik hier in de filipijnen sowieso heel groot. Bij aankomst zien we meteen hoe een van de illegale sloppen wijken ontruimt wordt. Het is een illegale wijk en wordt tot de grond afgebroken. De grote groep mensen die erbij staan te kijken zijn nu ook hun armoedige onderkomens kwijt. Tijdens het reizen zie je zoveel mooie dingen en tegelijkertijd zoveel waardoor je hart breekt, armoede, vervuiling, verwoeste natuur, verwaarloosde dieren. We proberen er het beste van te maken door op het strand aangespoeld plastic mee te nemen, magere honden te voeren, extra’s die we hebben mee te geven aan de armen en ooit als ik de lotterij win een heel stuk jungle te kopen en alle dieren te redden. Wie weet :-) We mogen ons in ieder geval verdomd gelukkig prijzen dat we zo’n goed leven hebben. Nu de wereld en onze mooie natuur nog redden. 

Maar goed, ons verblijf in Manila zijn we dit keer nog goed doorgekomen. Nog geen 5 minuten van ons guesthouse konden we een mega winkelcentrum vinden, inclusief starbucks voor Sean. Hier hebben we de hele middag lekker kunnen shoppen. ’s Avonds hebben we in ons guesthouse op het dakterras nog heerlijk kunnen genieten van muzikale kwaliteiten van andere gasten en de volgende morgen na het ontbijt pakken we meteen een taxi naar de luchthaven. 

Om in Medan te komen moeten we een keer overstappen op Kuala Lumpur 2, omdat we geen zin hadden om uren te wachten, hebben we de vluchten erg krap op elkaar gepland. Zonder vertraging kunnen we het net aan redden. Uiteraard vertrekt ons vliegtuig 45 minuten te laat en zitten wij ons zelf de hele weg op te vreten. Aangekomen op de tweede luchthaven van Kuala Lumpur zetten wij de sprint in naar de bagage band, waar we na 15 minuten volop sprinten eindelijk aankomen, deze luchthaven is groot, heel groot! Sean wacht op de koffers en ik ren alvast naar de incheck balie om te melden dat we er zijn. Inchecken is tot 1 uur van te voren toegestaan, we hebben nog precies 15 minuten. Na 15 minuten is Sean nog steeds nergens te zien, ik mag niet meer terug naar de bagageband en heb geen idee waar hij uithangt. Door naar de supervisor en lullen als brugman, we krijgen precies nog 12 minuten de tijd voordat we echt niet meer mee mogen, 13 minuten later komt Sean aangerend, maar we mogen na een telefoontje nog mee als we heel hard rennen. De vlucht vertrekt natuurlijk vanaf de verste gate, de slippers gaan dus weer uit en op blote voeten rennen we weer door. We dringen overal voor en komen dan op tijd aan voor de vlucht. We hebben ons lesje geleerd, de volgende overstap plannen we sowieso ruimer in. Uitgeput stappen we het vliegtuig in, dit wordt zeker spierpijn!

Van Medan zien we niet veel, aangezien we laat aankomen en weer vroeg vertrekken. Onze eerste stop hier is Lake Toba. Een prachtig groot krater meer waar zich het relaxte eiland Samosir bevind. Vooral fijn dat het merendeel van de bevolking hier katholiek is en de schouders niet bedekt hoeven te zijn in tegenstelling tot de rest van Sumatra. Na een korte bootrit waar we nog snel even opzoeken waar we willen overnachten komen we aan in de plaats Tuk Tuk. De sfeer is goed en de temperatuur aangenaam. Vooral fijn zijn de prijzen, 4 euro voor de overnachting en 1 euro voor een koningsontbijt. Op aanraden van tripadvisor gaan we de eerste avond eten bij Medulan, ongeveer 2 km lopen vanaf onze hut. Wat een heerlijke verassing. Het eten is echt lekker en de familie super lief. Door een tropische storm blijven we nog een uurtje of 2 plakken. Het was heel heftig, spannend en toch ook wel heel mooi met de bliksem. 

Lake Toba is prachtig, maar wij zijn verwende reizigers aan het worden en niet heel erg onder de indruk. Na 1 dag het eiland per scooter te hebben verkend hebben we het wel weer gezien en besluiten we door te trekken naar Ketambe, de jungle in.