Manila & Baler

En daar gaan we vandaag dan, naar de heerlijke Filipijnen, tijd voor strand en ontspanning. Hier kijken we heel erg naar uit. Na 2 maanden overland reizen, mag ik nu eindelijk vrij in mijn bikini op het strand lopen. Niet meer nadenken over wat ik aan doe. Wat een heerlijk idee. We vliegen van Yangon naar Bangkok, moeten dan van luchthaven wisselen en komen dan eind van de dag aan in Manila. De vlucht van Bangkok naar Manila halen we echt net op het nippertje. De rit van het ene vliegveld naar het andere ging heel soepel en we zijn ruim op tijd, maar bij het inchecken krijgen we te horen dat we ook een vlucht geboekt moeten hebben uit de Filipijnen. Die hadden we dus niet (alleen een hotelreservering is niet genoeg). De rij voor de douane is daarna ook mega lang, we dringen flink voor, bieden 10x onze excuses aan en komen dan net op tijd aan bij onze gate. We kunnen meteen instappen. De vlucht duurt 2 uur en 50 minuten en die tijd kletsen we lekker vol met onze buurman Will. Op het vliegveld nemen we weer afscheid van elkaar en gaan we opzoek naar een taxi, we zijn moe, het is laat en we hebben geen zin in gedoe van het openbaar vervoer. De taxi chauffeur geeft aan dat hij op een meter rijdt en wij stappen in. Al snel zien we de meter heel erg oplopen en komen we erachter dat het ongeveer 45 dollar gaat kosten naar ons hotel. Wat een dief, dat willen we er helemaal niet voor betalen. We betalen hem 15 dollar en laten ons afzetten bij een busstation. Hier kunnen we gelukkig met de hulp van een local voor 1 dollar snel een bus pakken richting de wijk van ons hotel: Makati. Manila is echt een hele drukke stad, wat een gekkenhuis met dat verkeer hier. De hele dag staat er file in de stad en is er geen doorkomen aan. Het ziet er wel verbazingwekkend ontwikkeld uit. Dit hadden we helemaal niet verwacht. Wolkenkrabbers, mooie winkelstraten, verkeer dat druk, maar goed georganiseerd is, mooie aangelegde parken, de stad heeft alles (het arme gedeelte zijn wij niet geweest, maar is er ook zeker). Maar dan, de straat waar we verblijven, overal waar je kijkt striptenten en meisjes in hele kleine jurkjes. De wallen zijn er niks bij. Ons hotel ziet er gelukkig op zich nog prima uit, we droppen onze bagage en gaan dan samen met een ander meisje opzoek naar een leuk restaurantje (ik ben er van overtuigd dat ze niet alleen durfde). De Filipijnen staat er bekend om niet het lekkerste eten te hebben, dus we zijn heel benieuwd. Na een paar tenten bekeken te hebben zoeken we er een uit waar de meeste mensen zitten (onze graadmeter voor goed), het eten is prima, maar ik snap nu de verhalen van het internet: wat doen ze met alle goede stukken vlees? Veel vette en harde stukken zitten er nog aan, maar het echt goede vlees is verdwenen. De smaak is opzicht prima, maar we hebben ook gekozen voor een ‘veilig’ gerecht van het plaatjes menu. Na ons diner gaan we nog even kijken op de nachtmarkt, waar ook allemaal kraampjes staan met eten en daar zijn ze dan, de delicatessen van de filipijnen, ingewanden op een stokje. Varkensdarmen, oren en wat niet. Eieren met een half ontwikkelde embryo. Het enige dat we nog missen is de bekende geplette kippenhoofd op een stokje (hoe verzin je het?). Verder zijn er ook heel veel fastfood ketens hier en donut shops, maar weinig groentes op het menu. De delicatesse laten we dit keer lekker voor wat ze zijn en we lopen nog wat over straat. Onderweg zien we best veel daklozen en bedelende kinderen. We moeten heel erg op onze spullen passen. De kinderen hier zijn de beste zakkenrollers. Het gevoel is ook heel dubbel, je bent boos omdat ze je proberen te bestelen, maar als je niets hebt en dit is hoe je overleeft, hoe kwalijk kan je het iemand dan nemen? Het begint al later te worden, de sfeer op straat wat grimmiger, dus de hoogste tijd om terug te gaan naar het hotel. We zoeken uit hoe we de dag erna het snelste naar het strand kunnen komen en zien dat laatste bus al om 07:30 uur vertrekt (de eerste om 01:00 uur ’s nachts). De wekker wordt dus weer netjes om 05:00 uur gezet.

Het verkeer valt mee voor Manila begrippen en we zijn een uur te vroeg bij het busstation. Net op tijd om de bus van 06:30 uur nog te pakken. Het is ook wel fijn om wat vroeger weg te zijn, want dan zijn we des te vroeger bij het strand. Na een paar stops komen we om 14:00 uur aan in Baler. We gaan eerste lekker lunchen en zoeken dan een klein guesthouse uit om de aankomende dagen te verblijven. Onze gastvrouw is een ontzettend lief vrouwtje en de kamer prima te doen. Vanaf de achterkant van het guesthouse loop je ook zo het strand op. Heel naif dacht ik alleen dat alle stranden van de Filipijnen parel wit zouden zijn, maar dit is echt een van de donkerste stranden die ik gezien heb, heel erg vulkanisch. De golven zijn wel uitermate geschikt om te leren surfen en geen kwallen of rif hier. Zo blij dat er geen kwallen zijn!! Perfect voor surfles. Voordat de zon ondergaat nemen we nog even snel een duik in de zee. We vinden het heerlijk aan het strand. Na het eten en een biertje zoeken we lekker ons bed op.

Na een karig ontbijt, crackers met hummus (Dit flat bread verdient de naam bread niet), gaan we vandaag dan beginnen met onze aller eerste surfles. Na wat uitleg gaan we het water in en meteen de eerste golf staan we al goed op de borden en gaan we een heel lang stuk mee op de golven. Super goed begin. Het balanceren op het bord gaat best goed, maar ik blijk niet genoeg kracht in mijn armen te hebben om zelf mee te gaan met de golven. Voor je met een golf mee gaat moet je eerst heel hard peddelen. Na een aantal keer ben ik ook echt moe en kom ik nog slechter vooruit, die paar push ups (8 per keer) die ik ben gaan doen voor de reis zijn bij lange na niet genoeg geweest. Ik had beter naar dril sergeant Sean moeten luisteren. Na een uurtje moet ik het daardoor voor gezien houden. Sean die surft lekker door en mag meteen al mee naar de grotere golven. Heel fanatiek gaat hij aan de gang en valt dan net zo hard weer neer in het water. De golven slaan hem 3 keer over de kop en klappen zijn rug dubbel (grootmoed komt voor de val?). Hij probeert nog verder te surfen, maar kan zijn rug niet goed meer gebruiken. Afgemat komt hij terug naar de kant. De rest van de dag kan hij niets meer en ligt hij op bed met veel pijnstillers. Zelf ga ik ’s middags nog wel een keer surfen, blijft super moeilijk. Het gaat heel veel oefenen en trainen worden.

De volgende ochtend komt het met bakken uit de hemel. We slapen lekker lang uit en skippen het surfen in de ochtend. Sean zijn rug gaat wel beter, maar surfen zit er nog niet in. We eten ons door de dag heen en vinden een heerlijk Mexicaans eettentje genaamd, good food, and the food is really good (vaste lunch spot, check)! Na een romantische strandwandeling, waarbij Sean 2 meter voor mij loopt, gaan we ’s middags toch proberen te surfen. De golven zijn echt mega sterk en ik heb meer ruzie met de golven dan dat ik aan het surfen ben. Ze laten me er in het begin niet doorheen om bij de goede golven te komen. Het is dus vooral vechten en peddelen en heel af en toe een golf proberen te pakken en op mijn bord staan. Sean komt ook nog even het water in, kan peddelen, maar vanwege zijn rug niet omhoog komen op zijn bord. Het mag de pret niet drukken, de golven hier zijn echt super gaaf om in springen. We brengen heerlijk een paar uur in zee door. Als we het water uitkomen zijn we lekker rimpelig, oma was er niks bij. Na het surfen hebben we weer flinke trek gekregen, snel douchen en lekker eten. We bestellen ook weer mega grote porties, die we voor de helft op krijgen. De rest nemen we mee in een doggie bag voor de hondjes die hier rond lopen. We zoeken de magerste hond uit en geven die een paar flinke botten met kip. Sean weet het nog niet, maar dit gaan we iedere avond doen.

Onze dagen in Baler vullen we voornamelijk met chillen, omgeving verkennen met een scooter, beetje surfen en heel veel vechten met de golven. Na 5 dagen zit ik onder de schaafwondjes van het bord, heb ik een bord tegen mijn wang aan gehad, zijn mijn spierballen zeker 2 mm gegroeid en ik kan zo nu en dan blijven staan op de hogere golven. Surfen kan je het alleen nog niet echt noemen. Sean kan nog steeds alleen maar peddelen vanwege zijn rug en we besluiten na 5 nachten richting het noorden te trekken, de bergen in.