Van Hsipaw tot Inle Lake

Jaaaaaa er is er een jarig hoera hoera dat kun je wel zien dat is Sean. In bed zingen we ’s ochtends samen een mooi duet voor hem, alle Nederlandse liedjes komen voorbij (hij kon het niet aan alleen mij te horen). Zijn verjaardag vieren we vandaag in de trein en zijn cadeautje is het eerste stuk per taxi zodat we niet om 03:00 uur op hoeven, maar pas om 06:15 uur :-) Onze eerste taxi is niet komen opdagen, dus de tweede moet flink gas geven om ons op tijd bij het treinstation te krijgen. Echt net op tijd komen we daar aan, de trein staat al te wachten. Een van de medewerkers rent met ons mee naar binnen, waar we te horen krijgen dat de trein vol is. We geven aan dat we kunnen staan, maar dat is dus absoluut niet toegestaan als toerist. Uiteindelijk weten we toch 2 kaartjes voor de normale klasse te krijgen (er is ook een luxere klasse met redelijk comfortabele stoelen voor 2 euro meer, maar helaas). We betalen de kaartjes en gaan daarna snel de trein in en het is druk!! Locals die voor staanplaatsen hebben betaald worden van onze plaatsen afgestuurd en we kunnen zitten. Voor ons zitten 5 mensen op een bankje van 2 en naast mij komt nog een meisje zitten. Ook in het gangpad zit het vol met mensen en onze beweegruimte is beperkt. Het eerste uur lachten we ons rot om de situatie. Overal mensen, iedereen zit op elkaar en om elkaar heen. Iedereen deelt zijn eten met elkaar en ook super lief met ons. Ze vinden ons mega interessant en proberen steeds stiekem foto’s te maken. We maken gezellig wat foto’s terug van hen. Heel bijzonder om het sociale leven op de trein te zien. Na 1,5 uur is de eerste lol er alleen wel een beetje vanaf. De trein wordt bij het station daarna ook nog veel drukker en de beperkte beweegruimte is verdwenen. De mensen hier lijken nog steeds zo relaxt, ook al is er nergens meer ruimte. Het is accepteren en er het beste van maken. Het uitzicht is mooi en we kijken lekker naar buiten, we zien ook de brug waar ze zo ontzettend trots op zijn bij Gok Teik. Het moest ooit de hoogste en langste zijn geweest. Iedereen hangt lekker naar buiten en we maken een paar mooie filmpjes. Vergeet ik bijna te zeggen dat de trein gemiddeld 15 km per uur gaat. Veel stukken kan je joggend makkelijk bij houden. Bij ieder station stop je even en kan je allerlei etenswaren kopen. Heel bijzonder om mee te maken, maar wel erg lang. Ik zou iedereen aan raden iets later pas in te stappen en niet de volle 12 uur te doen (of misschien toch de upper class). Tijdens de complete chaos is er een ander stel tegenover ons komen te zitten, ze vertellen ons dat zij de dag ervoor om 15:00 uur vertrokken zijn uit Mandalay met de bus. Bij een smalle doorgang is er een vrachtwagen omgevallen en omdat iedereen er voor elkaar langs wilde hebben ze zichzelf helemaal vast gereden. Niemand kan nu geen kant meer op. De verkeerspolitie was na een paar uur gearriveerd, maar de chaos was al te ver heen, ze krijgen het niet op tijd meer onder controle. Om 6 uur ’s ochtend hadden zij besloten 6 km naar het eerdere treinstation te lopen. Veel andere hebben hetzelfde idee gehad, maar niet iedereen kon meer mee. We zijn heel blij dat wij voor de langzame trein gekozen hadden. 

Die middag arriveren we om 17:00 uur in Hsipaw, we overnachten bij Mr. Charles en gaan luxe uit eten voor de verjaardag van Sean. Het bier smaakt goed en het eten is super lekker, daarnaast hebben we een prachtig uitzicht over de rivier. De kamer hier heb ik eerder stiekem versierd, om daarna van Sean te horen te krijgen dat hij de versieren allang een keer had gezien. Mooie verassing. :-) We sluiten de dag af met een heerlijke shake van Mr. Shaker. Alles sluit hier tussen 21:00 en 22:00 uur, dus vroeg naar bed. 

We zijn naar Hsipaw gekomen voor een trekking, maar gaan eerst een dagje lekker niksen. De omgeving is erg mooi en goed te doen per fiets. We huren een paar fietsen en gaan lekker op pad. Die middag heerlijk zwemmen onder de waterval. Echt super relax. In de avond zijn we klaar om een trekking te boeken, om vervolgens te horen te krijgen dat er geen trekkingen van meer dan een dag meer mogelijk zijn (richting dezelfde waterval). In het noorden is weer onrust en toeristen mogen er niet meer komen. Er wordt gezegd dat de dorpen een discussie met elkaar hebben en het gaan uitpraten. Iedereen blijft er heel vaag onder. De dagtrekking staat niet goed aangeschreven en laten we voor wat het is. Je kan de omgeving namelijk ook gemakkelijk zelf verkennen. Wel super jammer, het moet echt prachtig zijn. Later horen we van andere die met de laatste trekking mee waren dat de militairen inmiddels zijn gearriveerd met RPG’s en geweren, voor het geval ze het niet eens worden met elkaar. Nog steeds ontzettend vriendelijk tegen toeristen en alle groepen wachten netjes tot de laatste uit het gebied zijn. Ze hebben liever niet dat toeristen ook maar iets zien of merken en de lokale bevolking mag er nog steeds niet geheel vrij over praten, al zijn ze wel al een stuk opener geworden dan een paar jaar geleden van wat wij begrijpen. We weten nog steeds niet precies wat er gaande was, maar het kan heel goed iets te maken met de nieuw gekozen presidente (die nog steeds niet officieel geaccepteerd is).

Om de omgeving toch nog een beetje te kunnen verkennen huren we de volgende dag een scooter en gaan we kijken in de omliggende dorpen, shan villages. Onderweg komen we steeds Kiara van ons hotel tegen. We maken wat grapjes over stalkers en gaan dan de rest van de dag samen op pad. Het uitzicht over de rijstvelden en de dorpjes is heel mooi. Na de dorpjes gaan we nog even relaxen in Popcorn garden, waar ze ooit popcorn hadden, maar nu niet meer. Wel hebben ze een heerlijke Guacamole, waar ze ons heel gelukkig mee maakte. We doen nog een kort bezoek aan little Bagan (een paar kleine tempels bij elkaar die niets op Bagan lijken). De dag sluiten we weer af bij de heerlijke waterval, even afkoelen. Samen eten we nog een hapje en daar komt ie weer, sluiten de dag af met een heerlijke shake. Vooral Sean heeft er zeker een nieuwe verslaving bij: bananen shake. Minimaal 2 a 3 per dag. Met Kiara overleggen we wat de beste manier is om hier de volgende dag weg te komen. De file in de bergen is nog steeds niet opgelost en is inmiddels zelfs een stuk langer geworden. Vrachtwagens staan door de hele stad heen. Sommige chauffeurs hebben 2 nachten en 3 dagen in de file gestaan. Echt zo bijzonder om te zien dat iedereen het gewoon accepteert en het nog steeds gezellig heeft met elkaar. 

Maar het plan was om met de bus rechtstreeks van Hsipaw naar Inle Lake te gaan, er gaan alleen helemaal geen bussen meer. Het enige vervoermiddel is de trein die 15 km per uur gaat terug naar Mandalay en dan door naar Inle Lake. Minimaal 12 uur extra reizen. Als we dan zoveel moeten reizen, dan willen we wel zeker zijn van een plaats in de upper klasse. Om ons heen horen we ook van iedereen dat ze de volgende dag vertrekken omdat trekkingen niet meer mogelijk zijn. We maken het plan om die ochtend om 7 uur voorin de rij te gaan voor de treinkaartjes (ticket office gaat om 09:00 uur open en de trein vertrekt om 09:40 uur). We vertellen tegen iedereen dat 08:30 uur echt vroeg genoeg is en hopen dat niemand anders het idee krijgt. 

Sean staat om 07:15 uur als eerste op het station, de rest van de mensen komen langzaam binnen gedruppeld. Om geen ongeorganiseerde bende te krijgen besluiten we dat onze tassen de rij gaan vormen en wij daarna lekker kunnen zitten. Rijen backpacks worden achter elkaar aan gezet. Zo ontzettend grappig, maar het werkte echt. Het enige jammere was dat de upper class het station voor ons al volgeboekt was en we toch nog op de houten bankjes terecht kwamen (een of ander Indiaans festival). De trein vertrekt ongeveer 1,5 uur later dan in de planning stond en we hopen dat we die avond nog een nachtbus naar Kalaw kunnen pakken om daar de volgende ochtend aan een 2-daagse trekking naar Inle lake te beginnen (I know, heel fanatiek gedacht). 

De treinreis is gelukkig minder druk, maar nog steeds bijzonder. Het land is echt fantastisch, net als de mensen, maar ze weten hier nog niet wat vuilnis met het land doet. Alles wordt hier gewoon op straat gegooid, zoveel plastic afval. Echt zonde. In de trein zijn geen eens vuilnisbakken te vinden. Alles gaat uit het raam. Moeders die hun dochter leren hoe je iets uit het raam gooit, niet te ver, maar netjes recht onder de trein. De trein dendert intussen rustig door. We zijn lekker rustig aan het chillen als er ineens vuur aan de zijkant van de trein verschijnt. Ik zeg nog rustig what the f*ck is that en de jongen voor mij springt over het meisje naast hem heen en we horen een hoge gil. Ik buk ook meer naar binnen toe, want het vuur komt echt half naar binnen. Dat was schrikken. Ik zag het aankomen, maar hij kijkt naar buiten en hij ziet ineens vuur naast zich. Het vuur komt gelukkig niet ver genoeg naar binnen, alleen wat as. Het meisje vraagt daarna wie er gilde er zo als een meisje, het bleek dezelfde jongen te zijn. De hele weg hebben we er nog de slappe lach om. Ik kan er nu nog hard om lachen. Het is wel te bizar hoe ze hier alles plat branden om de grond vruchtbaarder te krijgen. Ditzelfde zagen we al in Cambodja en Laos. 

Uiteraard later dan gepland komt de trein aan op het station waar we ook een paar dagen eerder zijn opgestapt. Met z’n vieren delen we een taxi naar Mandalay om zo een paar uur minder onderweg te zijn. De nachtbus van 20:00 uur missen we net en we zijn dus genoodzaakt weer een nacht in Mandalay door te brengen en de trekking vanaf Kalaw te laten schieten. Helemaal gesloopt, hongerig en heel chagrijnig gaan we met z’n allen op zoek naar een restaurant. Het restaurant dat het hotel had aangeraden kunnen we niet vinden, dus we lopen het eerste restaurant naar binnen dat we zien met de naam: Typical Myanmar food. Prachtige naam. De eerste 10 gerechten die we bestellen hebben ze niet meer en de rest ziet er iets wat apart uit: schapen hersenen, schapen mix en met schaap bedoelen ze waarschijnlijk geit (geen schaap in Azië te vinden). We besluiten een klein beetje hier te eten en dan verder te zoeken en bestellen wat schapen/geiten gehaktballen en kippen curry. We krijgen daarbij wat extra groenten en soep, maar de gehaktballen lijken niet op gehaktballen en de kip is een groot stuk bot in jus. Ik moet toegeven dat het schaap (of geit) nog het beste smaakte. Met een half volle maag lopen we daarna 20 minuten door naar China town. Hier hebben we eerder erg lekker gegeten bij bier station restaurant en ook deze keer smaakte het goed. De french fries die ik bestelde werden fried rice, maar je kan ook niet alles hebben. Als zij het uitspreken klinkt het ook precies hetzelfde. 

Na het eten zijn we te moe en lui en pakken we een taxi terug naar het hotel, 20 minuten lopen ging hem niet meer worden. In het hotel krijgen we te horen dat het toch niet gelukt is om de bus voor de volgende ochtend te boeken. Het zit helemaal vol. We balen als een stekker en willen liever niet met de nachtbus van de volgende avond pas. Mandalay hebben we nu wel een keer gezien. De stad is ook een drukke smog stad waar niet heel veel te beleven valt. We besluiten er een nachtje over te slapen en de volgende ochtend een beslissing te maken. Wederom is dat geen goed besluit geweest. De volgende ochtend is ook de nachtbus van die avond volgeboekt. Online kunnen we ook niets vinden. Na het ontbijt gaan we het er gewoon op gokken bij het busstation. Achterop scooters worden we naar het station gebracht. Er worden allen gedeelde taxi’s aangeboden voor 80 Euro. Om de kosten te drukken moeten we dan nog wachten op 2 andere mensen en hopen dat die snel komen. We lopen nog een rondje en komen dan een medewerker van het station tegen, die geeft aan dat we snel achter hem aan moeten rennen. Hij heeft kunnen regelen dat we toch nog mee mogen met de volgeboekte bus. Met z’n tweeën op een ontzettend krappe plek voorin naast de chauffeur. Wij vinden alles best en zijn heel erg blij met deze man. Dit is ook weer typisch Myanmar. Iedereen probeert je zo goed mogelijk te helpen en de beste oplossing te vinden. Voor 10 euro kunnen wij nu mee met de bus naar Inle lake. De plaatsen zijn ruk en mijn kont en benen zijn na 1 uur al helemaal verkrapt, maar we zijn weer de gelukkigste personen op aarde. Ongeveer 8 uur later komen we aan in Ngyaung shwe bij Inle Lake en checken we in bij PYI 2 guesthouse, onze gastheer Joe heet ons meteen heel warm welkom. Met dank aan Mirte hebben we het goedkoopste en leukste guesthouse van Inle Lake gevonden. Wij gaan onszelf vanavond lekker trakteren op pizza en een shake. Om 21:00 uur liggen we uitgeput in bed, morgen helemaal uitgerust voor onze nieuwe avonturen.