Mandalay, Myanmar

Welkom in het bijzondere Myanmar! Vanaf Bangkok zijn we naar Mandalay gevolgen, maar de vlucht er naar toe ging niet zonder slag of stoot. Het meisje naast mij heeft de hele vlucht overgegeven. Zo blij dat het maar 1 uur en 45 minuten vliegen is. En dan denk je dat het niet erger kan, laat ze haar kostzak zo op de grond vallen. Gelukkig niets over ons heen, maar het blijft super smerig. Tussen het overgeven door moet ze ook nog een paar visum papieren invullen, alles is in het Engels aangegeven en ze spreekt de taal niet goed. Later zie ik dat ze alles van mij heeft overgeschreven, inclusief woonplaats, beroep en geboorteplaats. Super grappig en aandoenlijk. Ik kras alles door en schrijf het kaartje opnieuw voor haar aan de hand van haar paspoort. Daarna kan ze weer lekker verder spugen. De landing laat gelukkig niet lang op zich wachten en is ook heel snel gedaan. De piloot gaste tijdens het remmen nog even goed door en de angst bekroop me even, hij ging echt veel te snel. In mijn hoofd kon ik het brandende rubber al ruiken. Toch weet hij ons veilig aan de grond te krijgen en kunnen we snel door de douane heen.

Op de luchthaven van Mandalay probeert iedereen je op een leuke manier met hun transfer mee te lokken, ze hebben er zelf ook veel plezier in. We geven aan dat we eerst moeten pinnen en worden in de rij nog goed vermaakt. Geld komt alleen niet uit de muur en we zijn blij dat we nog een paar nieuwe dollars mee hebben waarmee we de transfer kunnen betalen. Een ander Nederlands stel heeft hetzelfde probleem en ook voor hen schieten we de transfer even voor. Ze blijken wel Mastercard te accepteren, maar laat ik nou net mijn pincode vergeten zijn (I know, zo niet handig!) Mandalay ligt nog vrij ver van de luchthaven af, maar er is genoeg om ons heen te zien en we kletsen lekker af in de bus. Je ziet meteen dat het weer een heel ander land is en lijkt niets op de andere landen waar we geweest zijn. Alles is veel platter. De bus stopt netjes bij ieder hotel en bij de 5e stop mogen wij eruit. Het hotel ziet er heel nieuw uit en buiten staan meteen 3 mensen ons op te wachten om te begroeten. Iedereen is zo lief en enthousiast. Binnen krijgen we meteen wat te drinken en handdoekjes om ons op te frissen. De service is te vergelijken met een 5 sterren hotel. Iedereen spreekt daarnaast ook super goed Engels. Een hele omschakeling met Laos. Hotel 8 is echt een aanrader in de stad. Na de tassen op de kamers te hebben gezet gaan we meteen de deur uit op zoek naar een pinautomaat en geld. Het pinautomaat vinden we, maar er komt geen geld uit. Hier hadden we niet op gerekend. Terug bij het hotel probeer samen met mijn moeder op afstand de bank te bereiken. Ik kom er online al snel achter dat ING het nergens in Myanmar doet. Sean besluit met zijn bankpas opzoek te gaan naar een andere bank en ik kijk of ik ergens de pincode van mijn credit card kan achterhalen. Na 4 banken en heel wat kilometers heeft Sean eindelijk geluk, we hebben geld en bestellen meteen wat te eten. Het is nu 16:00 uur en vanaf 08:00 uur hebben we al niets meer gegeten. Wij zijn niet de gezelligste personen zonder eten :-)

Gelukkig zijn we wel nog net op tijd om Mandalay Hill te beklimmen voor de zonsondergang. De hele middag is het bewolkt geweest, maar net op tijd ging de zon schijnen. We klimmen omboog en op de weg erheen worden we steeds aangesproken door studenten en monniken. Iedereen wil een praatje met ons maken. Binnen een paar uur zijn we al helemaal weg van de mensen hier. Zo vriendelijk en lief. Boven bij de zonsondergang heb je ook helemaal geen tijd om te kijken. De monniken en studenten komen naar deze plek toe om hun Engels te oefenen met toeristen. Vooral blonde westerlingen zijn erg gewild hier. Allemaal komen ze een praatje met je maken. Zo ontzettend goed. Ik ben heel blij dat we hierheen zijn gekomen. Je leert meteen iets over de mensen hier en zij zijn blij dat ze kunnen oefenen. Ik bedenk me nu ineens heel iets anders dat we geleerd hebben. In Azie is de bijnaam voor westerlingen lange neuzen. Ik had er nooit bij nagedacht dat ze ons op die manier bekijken. Achteraf heel logisch aangezien wij hen een platte neus vinden hebben :-) 

Maar goed, op Mandalay Hill komen we ook het stel weer tegen dat we eerder geld hebben geleend, na een paar uur kletsen met iedereen gaan we samen naar beneden ergens een hapje eten. Het hotel heeft een goed restaurant aangeraden en we besluiten hier heen te gaan. Het is iets duurder en redelijk westers, maar dat is stiekem niet zo erg. Ik vond het ’s middags ook heel lastig om een geschikt tentje uit te zoeken om te eten. Het ziet er hier allemaal iets smoezeliger uit en we weten nog niet goed waar we op moeten letten. 

Tijdens het eten beslissen we de volgende dag toch maar eerst naar Bagan te reizen en daarna terug naar Hsipaw, niet heel logisch qua route, maar het gerucht gaat rond dat je na 1 maart niet meer op alle tempels mag klimmen en zitten. We willen het er niet op gokken en besluiten gewoon heen te gaan, vanaf daar zien we het dan wel weer. In het hostel boeken we die avond de boot van Mandalay naar Bagan (ipv een bus) die ons er in 10 uur heen moet brengen. Lekker luieren in ligstoelen en kijken naar de omgeving. 

En daar zit ik dan op de boot, mijn reisverslagen bij te werken. Alle tijd van de wereld en de zon schijnt lekker. We hebben echt een mega goede spot op het achterdek gevonden samen met een Amerikaanse meid en de andere passagiers zien dit als onze privé ruimte. Helemaal prima. We gaan zo wel even de beschutting opzoeken, de zon brand heel erg en na 7 uur beginnen we een heel klein beetje rood te worden. Zelfs na 1,5 maand moet je nog oppassen.