Kelimutu / Moni, Flores

’s Ochtends pakken we redelijk bijtijds een taxi richting het vliegveld voor onze vlucht van Denpasar naar Maumere. Het verkeer zit mee en we arriveren zo vroeg op de luchthaven dat we nog niet eens kunnen inchecken. Als we eenmaal mogen inchecken loopt alles weer soepeltjes door en hebben we nog genoeg tijd om even te lunchen. Met een uur vertraging vertrekken we daarna richting Maumere. Maumere airport is echt ontzettend klein, 1 kleine hal met taxi chauffeurs die je binnen bij de bagage band al mogen aanspreken (hoe irritant is dat!). Ze proberen allemaal extreem hoge bedragen te vragen en de toon waarop bevalt ons al evenmin. Voor ongeveer een kwart van de gevraagde prijs kunnen we uiteindelijk mee met chauffeur die ons naar het busstation brengt. Daar aangekomen hebben we de laatste bus naar Moni gemist en zijn we aangewezen op een privé taxi. Vanaf het moment dat we aankomen hebben we al het idee dat iedereen ons hier probeert op te lichten. We verstaan bijna niemand en worden uiteindelijk in een auto gezet bij een vriend van onze taxi chauffeur. Horror verhalen spoken door ons hoofd en Sean pakt voor de zekerheid toch maar even zijn zakmes bij de hand. We maken 3 dubieuze stops en zijn dan weer op de goede weg. In de auto krijgen we nog een paar keer een vriend van de taxichauffeur aan de telefoon die zijn eigen accommodatie in Moni blijft aanprijzen. We geven aan al iets anders te hebben geboekt, maar aangekomen in Moni stapt deze beste man toch bij ons in de auto. We maken de loze belofte als die andere accommodatie toch om de een of andere reden niet kan we met hem mee zullen gaan en daar gingen we de boot in. De accommodatie die we gesproken hadden was toch volgeboekt (hoe dan?) en we voelen ons nu verplicht met hem mee te gaan. De prijs is redelijk, maar deze man is zo ontzettend irritant. Hij probeert ons van alles aan te smeren en geeft ons een heel ongemakkelijk gevoel. We zijn in Moni voor de Kelimutu en de 3 verschillende meren. Het mooiste is dit met de zonsopkomst en dit willen we heel graag doen. In plaats van 50.000 rupiah per persoon wat ik op internet lees, vraagt de beste man echter 400.000 rupiah. 400.000 voor een ritje van een half uur naar boven toe. in een half uur probeert hij ons over te halen met mooie verhalen over hoe eerlijk hij is en dat dit de prijs echt is. Wij zeggen voor deze prijs dan wel 3 uur te gaan lopen en gaan het dorp in om wat te eten. We hebben al uren geen maaltijd meer gehad en zijn hongerig nog steeds niet op ons best. De beste man zegt ook nog dreigend dat we om 10 uur moeten uitchecken als we maar 1 nacht blijven. We zeggen niets, maar zullen hoe dan ook de volgende ochtend direct vertrekken. In het dorp vraag ik wat rond bij andere toeristen en kom er al snel achter dat we echt niet meer dan 50.000 rupiah per persoon hoeven te betalen. Bij de buurman van onze accommodatie kunnen we dit regelen, met de belofte niet tegen onze eigen slechte gastheer te zeggen, prima deal. 

Om 04:30 uur worden we de volgende ochtend opgepikt door 2 mannen op een scooter. In de dichte mist brengen zij ons dicht bij de top van de vulkaan van waar we nog 20 minuten naar boven klimmen. Mist op de top in de ochtend is normaal, maar deze mist wil maar niet wegtrekken. Het is verdomde koud, we zien geen zonsopkomst, geen uitzicht, geen meren, helemaal niets! Na 3,5 uur wachten begint het daarna ook nog eens te regenen en geven we het op. Verkleumd gaan we naar beneden en kunnen we gelukkig een lift terug krijgen met Douwe en zijn gids (anders was het lopen). Precies om 10.00 uur komen we aan bij ons hotel en checken we direct uit. We vinden een andere slaapplek en gaan dan eerst lekker brunchen. Na de brunch doen we een powernap en zien dan dat de wolken om de berg verdwenen zijn. Tijd om weer naar boven te gaan! Met de beklimming van de Rinjani op Lombok in ons achterhoofd, besluiten we de toch naar boven per voet te doen. Het is nog flink door klimmen en na 2,5 uur bereiken we de top. De meren zijn echt prachtig, zo bijzonder die verschillende kleuren. We zijn heel blij dat we weer naar boven zijn gegaan. We lopen een tijdje rond en gaan dan weer naar beneden. Het is inmiddels 17:15 uur en ik zie het toch niet helemaal zitten om in het donker weer naar beneden te klimmen. Gelukkig krijgen we een lift aangeboden door een gezellige Indonesische familie van Bali die hier ook op vakantie is. Binnen 30 minuten zijn we weer in ons dorp Moni. 

Samen met de gezellige Douwe, Anna en Michael besluiten we de dag erna een privé auto te delen naar Ende. Anna en Michael pakken vanuit daar de bus verder en wij gaan aartslui met het vliegtuig direct door naar Labuan Bajo, het meest westelijke punt van Flores. We zijn nu op het punt dat we niet perse alles meer hoeven te zien en dat is prima. 

Door noodweer (het achter volgt ons) vertrekken we een paar uur later dan gepland, maar komen we uiteindelijk toch goed aan op bestemming. Per motor taxi worden we naar onze hotels gebracht en zijn we nog net op tijd om van een prachtige zonsondergang op ons balkon te genieten. Met de moskee luid op de achtergrond brullend, proosten wij er een lekker biertje op.