Minca, Colombia

Omdat we zo snel mogelijk uit Santa Marta willen vertrekken kopen we wat broodjes bij de supermarkt en nemen we daarna meteen een gedeelde jeep taxi naar Minca. Minca is een schattig dorp in de bergen vanwaar je goede wandelingen kunt maken. Het oorspronkelijke plan was om een 4 daagse hike naar de lost city te doen, maar de vele berichten over bed bugs hebben ons afgeschrikt. Ook is sean nog steeds niet top fit en zou dat echt afzien zijn geweest. We gaan het gewoon lekker rustig aan doen. Voor ons gevoel hebben we ook een redelijk luxe accommodatie geboekt om even tot rust te komen van ons heftige casa en el agua avontuur. Op die plaatjes zie je echter niet dat je naar het hostel 300 treden en nog wat omhoog moet. In de volle zon komen we bezweet en hijgend met onze backpacks boven. We kunnen niet meer. Dat was een flinke inspanning. Wat ons ook totaal niet was opgevallen waren de ontbrekende deuren van de hutjes en de missende badkamer. Voor het hutje hangt een laken als deur en dat was het. Het ziet er heel idyllische uit, maar praktisch is het niet. Wel is het een ontzettend mooie omgeving en hebben ze het leuk opgezet. Door de hoge ligging op de berg is er ook een prachtig uitzicht. Na het inchecken gaan we in het dorp beneden lekker lunchen en maken we vandaag alleen een uitje naar een mooie waterval toe. Een lekkere tocht omhoog die daarna beloont wordt met een hele verfrissende duik in de waterval. Met klapper tanden laten we ons daarna opdrogen in de zon en wandelen we weer naar beneden toe. Bij casa Loma hebben ze iedere avond een familie diner waarvoor men zich kan inschrijven. De eigenaar is vol lof over de wekelijkse pasta avond en doet er nog een schepje bovenop door aan te geven dat de chef in vele Italiaanse restaurants heeft gekookt. Ik weet niet wat voor een restaurants dat geweest zijn, maar geen om over op te scheppen. Ik heb nog nooit zo'n smakeloze bende voorgezet gekregen. Met moeite eet ik het grootste gedeelte op gaan we daarna richting bed (een twijfelaar waar ik, laat staan sean, niet in pas). 

Sean slaapt vannacht heel slecht en wordt wakker met benen die vol zitten met muggenbulten. Doordat het bed zo klein is ligt hij met zijn benen tegen en onder de klamboe door. Hij is wat muggenbulten ook niets gewend en weet niet wat hem overkomt. Alles jeukt. Nu zijn hier sowieso veel muggen en komen we steeds meer onder te zitten. Wij wijzen ook de nodige andere mensen na met benen die onder zitten met bulten tot we beseffen dat wij er net zo uitzien. Welkom in de jungle.

Na een slechte nacht en Sean die nog steeds aan het herstellen is van de kater besluiten we het vandaag rustig aan te doen. In het hostel geven ze iedere ochtend een yoga les en omdat we alle tijd hebben besluit ik het een keer te proberen. Yoga kent blijkbaar veel verschillende soorten en ik heb precies de meest zweverige van allemaal te pakken. Gezellig met 5 man hummen en zingen op een matje. We nemen alle elementen in ons op en bij het finale nummer kan ik een lach niet goed meer onderdrukken. Het was een bijzondere ervaring, maar de volgende keer probeer ik een iets intensievere les. Na een toch wel ontspannen start van de dag besluiten we vandaag alleen nog een koffie plantage te bezoeken. Een plantage die op de kaart van het hostel niet heel ver weg lijkt. We halen een fles water, lekker brood en een avocado voor onderweg. De crackers van gisteren stop ik nog snel in mijn tas en we beginnen met lopen. Na 30 minuten komen we een schattig tentje tegen en vinden we wel dat we een lekkere fruit shake hebben verdient. Als bonus pikken we daar ook nog een jonge hond op die na een paar aaien over zijn bol besluit mee te lopen. Niet veel later besluiten nog twee andere honden ook mee te gaan en lopen we de hele weg gezellig met 3 honden richting de koffie plantage. Als wij even stoppen met lopen stoppen ook onze nieuwe vrienden, ze komen zelfs terug gelopen om te kijken waar we blijven. De jongste hond lijkt het soms zwaar te hebben en we proberen hem onderweg wat te laten rusten en geven hem het grootste gedeelte van onze watervoorraad. De tocht naar de plantage toe is alleen maar omhoog en veel verder dan op de stomme kaart van het hostel leek. Na ongeveer 2,5 uur komen we eindelijk aan. De twee oudste honden blijken bekende te zijn hier, ze kiezen iedere dag mensen uit met wie ze dan meelopen. Alle 3 zijn ze door het dolle heen. Op de plantage gaan we mee met een tour, ook hier wijken ze niet van onze zijde. we voelen ons nu ook wel een beetje verantwoordelijk voor ze. De jongste vindt trappen eng, dus wordt door ons van de trappen op en af gedragen. Hij wordt steeds enthousiaster en rent door groepen andere mensen heen die staan te kijken bij de gedroogde koffiebonen. Hij rent nog een stukje door en besluit dan bovenop die bonen te plassen. Mensen roepen en wijzen naar hem, naar ons. Ik roep hem en hij komt meteen terug, maar het is al te laat. Gelukkig begrijpt degene van de rondleiding dat het niet onze hond is en we lopen daarna snel verder. Aan het eind van de rondleiding gaan we eerst lekker lunchen. Crackers voor de honden en voor ons een lekker broodje gepureerde avocado die we uit de tas proberen te schrapen. De terug weg gaat net iets sneller dan de heen reis en met ongeveer 2 uur zijn we weer beneden. De honden lopen nog steeds vrolijk mee en blijven blaffen en bijten naar voorbij komend verkeer. Een gezellige bende. We besluiten nog een stop te maken bij het fruit tentje en hopen dat de jongste hond hier weer blijft hangen. Binnen 2 munten ligt hij knock out op de grond, gesloopt van zijn avontuur. Na onze vruchtensap komt de oudste hond ons nog uitzwaaien, hij blijft zitten en kijkt ons nog minimaal 200 meter na. We hadden ze heel graag alle drie meegenomen naar huis. 

Bij terugkomst in het hostel duiken we snel onder de douche (ijskoud water uit de bergen), een heerlijke verkoeling na de 300 treden omhoog. Helemaal fris kunnen we daarna aanschuiven voor een prachtige zonsondergang op het terras. We zijn redelijk lui en willen het liefste niets meer doen, maar onze slechte ervaring met het eten doet ons besluiten toch naar beneden te klimmen en de stad in te gaan voor het avondeten. We zijn daar al een paar keer langs een pizzeria gelopen en de keus was voor ons daarom erg gemakkelijk. We lopen naar binnen en worden dan geconfronteerd met de meest chagrijnige familie die we in het verder vriendelijke Colombia zijn tegengekomen. Wat een graftakken waren dat. Heel even twijfelen of we weg zullen gaan, maar de trek in pizza is groter dan de irritatie voor deze familie. We bestellen 2 vegetarische pizza's, een medium voor mij en een Large voor de hongerige sean, niet veel later komen ze aanzetten met de grootste pizza die we ooit gezien hebben. We vragen ons af of ze de Large en medium gewoon als een grote pizza gemaakt hebben, maar zien dan die van mij al aankomen. Ook vrij groot van formaat. We krijgen de slappe lach en proberen dan maar zoveel mogelijk op te eten. De rest nemen we mee voor lunch de volgende dag.

Er is zoveel pizza over! Na de gezellige pizzeria gaan we ergens anders nog een kopje koffie en thee drinken. The lazy cat. Erg druk omdat ze een van de weinige tenten zijn met WiFi on de omgeving. We wachten een half uur op onze thee en koffie. Koffie die zuur en koud is en dat is altijd een heel slecht teken voor Seans humeur. Vloekend gaat hij terug naar het hostel. Hoe durven ze koffie zo te verpesten. 

Met een slaappil van Cor heeft sean vannacht een iets betere nacht gehad en gaan we vandaag voor een grote hike van ongeveer 7 uur. Het eerste gedeelte is langs een zandweg omhoog en daarna ergens een zijpad op en via een bospad verder. We kiezen voor de avontuurlijke route en gaan daarna meteen stijl omhoog de berg op voor een uur of 3,5. Avontuurlijk blijkt een andere beschrijving voor zwaar te zijn, maar de weg door het bos blijft leuk. We zien een paar andere mensen onderweg, maar verder is het heel stil en genieten we van het mooie uitzicht over de jungle. Het doel van vandaag is naar los pinos. Dit moet ongelooflijk bijzonder zijn, maar goed hebben we er ons niet in verdiept. We klimmen lekker door komen dan eindelijk boven aan. Op de top zoeken we naar los pinos en vragen het aan een local die verbaast zegt maar mevrouw dit zijn de los pinos: 3 dennenbomen op de top van een berg. Het is bijzonder omdat dennenbomen hier verder niet voorkomen, dat we er in Nederland genoeg hebben maakt voor hen natuurlijk geen verschil. Gelukkig is het uitzicht mooi en vinden we een mooi plekje om te lunchen met onze pizza's van gisteren. Met een glimlach zitten we lekker onder een grote dennenboom. 

Na de fantastische bomen willen toch een kijkje gaan nemen bij casa elemento, een populair hostel op een berg met de grootste hangmat van zuid Amerika. We moeten een klein stukje naar beneden en missen dan uiteraard de afslag weer omdat we teveel aan het kletsen zijn. Weer terug omhoog die berg op. Onderweg komen we nog een paar hele kleine koffie plantages tegen (waar we stiekem naar binnen kijken) voor we aankomen de casa elemento. Om gebruik te mogen maken van de faciliteiten betalen we 3 euro entree, halen we ons gratis drankje op en gaan we lekker chillen in de hangmat. Heel fijn om onze stoffig schoenen uit te kunnen doen en de voeten omhoog. De dag vordert al goed en we moeten door. De weg gaat vanaf nu alleen nog maar naar beneden langs een onverharde weg. We zijn uiteindelijk ruim 7 uur onder weg en komen gesloopt aan in Minca waar we direct doorlopen maar een restaurant om wat te eten en drinken. Stilletjes zitten we tegenover elkaar heerlijk uit te puffen.